هوش مصنوعی:
متن بالا یک شعر کهن فارسی است که به زیبایی‌های بهار و تأمل در طبیعت می‌پردازد. شاعر از سبزه و بهار سخن می‌گوید و مخاطب را به تفکر در مورد چگونگی این پدیده‌های طبیعی دعوت می‌کند. همچنین، اشاره‌ای به مقایسه و قیاس دارد که نشان‌دهنده‌ی تفکر عمیق شاعر است.
رده سنی:
14+
این شعر به دلیل استفاده از زبان کهن و مفاهیم عمیق فلسفی و طبیعی، برای کودکان قابل درک نیست. نوجوانان و بزرگسالان با دانش زبانی و تفکر انتزاعی بالاتر می‌توانند از زیبایی‌ها و مفاهیم آن بهره‌مند شوند.
شمارهٔ ۴۷ - به شاهد لغت فاژ،بمعنی دهان دره
قیاس . . . ش چگونه کنم بیا و بگوی
ایا گذشته بشعر از بیانی و بوالحر
اگر ندانی بندیش تا چگونه بود
که سبزه خورده بفاژد بهار گه اشتر
ایا گذشته بشعر از بیانی و بوالحر
اگر ندانی بندیش تا چگونه بود
که سبزه خورده بفاژد بهار گه اشتر
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۶ - به شاهد لغت جخش، بمعنی علتی که از گلو مانند بادنجان برآید و درد نکند و اگر ببرند بیم هلاکت باشد و اکثر مردم گیلان و فرغانه را باشد
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۸ - به شاهد لغت اژدر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
