به سوی کلبه ام ای آفت زمانه بیا
به جانب صدف ای گوهر یگانه بیا

به انتظاریی پابوسیت چو نقش قدم
نهاده ام سر خود را به آستانه بیا

چو لاله در جگرم داغ ها شده پیدا
فتاده بی رخ تو آتشم به خانه بیا

برای مقدمت آماده کرده ام بزمی
سخن دراز مگردان و بی بهانه بیا

گشاده ام به هوای تو چون کمان آغوش
برا ز خانه چو تیر و پی نشانه بیا

به بردن دل ما زلف و خال حاجت نیست
که گفته بود که اینجا به دام و دانه بیا

مرا چو شانه دورویی و صد زبانی نیست
چو زلف در بغلم بی اصول شانه بیا

چو سیدا ز چمن بس که دورم ای بلبل
به ناله ام مددی کن ز آشیانه بیا