هوش مصنوعی: این متن شعری است که به مضامینی مانند عشق، روحیه‌ی شاد، مقاومت در برابر گمراهان، ناپایداری دنیا، تأثیر قلم، و امید به زندگی جاودانه می‌پردازد. شاعر از زبان شمشیر و تیر و عناصر طبیعی برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اجتماعی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به‌کاررفته ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۲۱۶

اگر در خانه آئینه آن روح روان آید
به استقبال او در صورت دیوار جان آید

گلوی خود به آب تیغ او صیدی که تر سازد
مبارک باد گویانش حیات جاودان آید

به گلشن گر کند آن سبز خط کاکل ربا سیری
به دامنگیریش چون سایه سنبل موکشان آید

دکان خود اگر از شهر بیرون برده بگشایم
به سودایش ز ملک مصر چندین کاروان آید

یکی را می کشد کلکم یکی را زنده می سازد
نمی آید ز شمشیر آنچه از تیغ زبان آید

کند همچون هما پرواز مرغ روحم از شادی
اگر تیر تو را پیکان به مغز استخوان آید

دل از صحبت ناراست طبعان روزگاری شد
گریزان است چون تیری که بیرون از کمان آید

رباط دهر جای خواب آسایش نمی باشد
به گوشم هر دم آواز درای کاروان آید

به کلکم سیدا بیعت نمی سازند گمراهان
اگر هر روز بر من جبرئیل از آسمان آید
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.