هوش مصنوعی:
متن شعری است که در آن شاعر از لحظه‌ای زودگذر و ناپایدار سخن می‌گوید. آب دادن تاب توسط شوخ، نان فراموش شده در تنور و بخشیدن آن به عاشقان سوخته، همه نمادهایی از گذرا بودن و بخشش هستند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عرفانی و نمادین است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از عبارات مانند 'عاشقان سوخته' نیاز به سطحی از بلوغ فکری برای درک عمیق‌تر دارند.
شمارهٔ ۲۱۵ - زواله تاب
شوخ زواله تاب مرا آب داد و رفت
بر دامنش چو دست زدم تاب داد و رفت
نانی که در تنور فراموش مانده بود
بر عاشقان سوخته در خواب داد و رفت
بر دامنش چو دست زدم تاب داد و رفت
نانی که در تنور فراموش مانده بود
بر عاشقان سوخته در خواب داد و رفت
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱۴ - نان پز
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۶ - ایلک باف
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
