ای مایه ی امید دل ای رحمت خدا
ای اولین تجلی حق ختم انبیا

ای کنیت مقدس و اسماء اقدست
بوالقاسم و محمد و محمود و مصطفا

آید چو نام نامی جان پرورت به گوش
در دل مقام خویش دهد خوف بر رجا

بود از تو بس شگفت اگر سایه داشتی
خورشید را بلی نبود سایه در قفا

گردید ختم بر تو نبوت که سعی تو
از ابتدا رساند مکارم به انتها

موسی چو از جهان به سرای دگر شتافت
طی گشت قصهٔ یدبیضا و اژدها

عیسی چو جای در فلک چارمین گرفت
روی زمین نماند از او معجزی به جا

قرآن توست معجز باقی که تا ابد
بر جن و انس روز و شبان میزند صلا

گوید هر آنکه را که ز من هست شک و ریب
یک سوره آورد چو من از فرو از بها

برهان خاتمیتت این بس که تا به حشر
در کاینات هست طنین افکن این ندا

چون لانبی بعدیت آید به گوش دل
آساید از فسانه ی ارباب ادعا

در رفع اختلاف جهانی توان نمود
بر یک حدیث متقن ثقلینت اکتفا

صورت نهفتی از ره معنی درآمدی
در صورت مقدس قرآن و اوصیا

قرآن تست روح تو و تا جهان بپاست
بر اهل روزگار دلیل است و رهنما

جسم تواند عترت و هرگز نمی شود
این روح و جسم تا ابد از یکدیگر جدا

آری چگونه روح تواند بدون جسم
اندر زمانه زیست کند تا صف جزا

این هر دو خود توئی و به تحقیق بر تو رفت
بر این دو از هر آنکه وفا رفت یا جفا

آن حجه دوازدهم حالیا به غیب
باشد شریک و حافظ قرآنت از وفا

آن هم توئی به صورت و معنی که شخص او
با اسم و کُنیه ی تو کند جلوه ز اختفا

ترویج دین توست به دست وی و شود
در عهد او حقیقت اسلام برملا

چون بهر دفع ظالم و ظلم آن ولی حق
بر بام کعبه برزند از عدل حق لوا

گیتی بعدل و داد گراید ز جور و ظلم
زحمت شود رفاه و کدورت شود صفا

آنگه دلیل خلق کتاب تو است و بس
در امر و نهی کار برآید بمدعا

گردد پدید سلطنت حقه در جهان
یابد ظهور معدلت ذات کبریا

آن روز از سپید و سیه خلق عالمند
قائل بیک کتاب و بیک دین و یک خدا

گردد جهان بهشت برین زان یگانگی
آری یکانگی کند این دردها دوا

ای صاحب شریعت و ای خواجه رسل
ای آسمان رفعت و خورشید اهتدا

از شر غیر و وسوسه نفس و هول حشر
دارد صغیر بر تو و آل تو التجا