ای ازلی ذات از عیوب مبرا
ای ز صفات تو هستی آمده پیدا

بهر ظهور کمال نور صفاتت
کرده کمال ظهور در همه اشیا

کی تو نهان بوده ای ز دیده که باشد
از در و دیوار جلوهٔ تو هویدا

جز تو که از چوب میوه‌ها بنماید
جز تو که آرد ز خاک لاله حمرا

بر سر هر شاخ گل بطرف گلستان
مرغ نباشد مگر به ذکر تو گویا

از تو عیان حسن و عشق هر دو که هستی
صانع زلف مسلسل و دل شیدا

از پی زینت فزائی چمن حسن
آوری از چشم مست نرگس شهلا

بار خدایا تویی که ذکر تو گویند
در همه دیر و حرم کنشت و کلیسا

در طرق اعتقاد سوی تو پویند
جمله یهود و مجوس و مسلم و ترسا

از تو بهر دل که نور معرفتی تافت
دم نتواند زدن دگر ز من و ما

وصف تو را نی همین صغیر نه در خور
مانده در این ره به جا چه پیر و چه برنا