گفتم کمند عشق تو در گردن منست
گفت این کمند خلق جهانرا بگردنست

گفتم ز درد عشق تو کاهیده شد تنم
گفتا میان ما و تو حایل همین تنست

گفتم براه عشق شد آلوده دامنم
گفتا خموش این ره هر پاکدامن است

گفتم ز دوستان تو خواهم نشانه ئی
گفت آنمراست دوستکه با خویش دشمنست

گفتم سخن زار من و خوبان آن کنند
گفت از منست آنچه حلاوت به ار من است

گفتم صغیر خواست ز حسن تو جلوهٔی
گفتا بهر چه مینگرد جلوه من است