هر که بدید از تو این فراخته قامت
گفت که یاران قیام کرده قیامت

پیش تو سرو سهی ز پای درافتد
زانکه ندارد توان و تاب اقامت

جز روش عشق و کار باده پرستی
آخر هر کار حسرتست و ندامت

پا به سر جان نه و در آبره عشق
ورنه سر خویش گیر و راه سلامت

همچو دهانت ز حسرت لبت ای شوخ
هیچ ز من جز سخن نمانده علامت

هست ز چشم و لب تو آنچه بعالم
قصه ز سحر است و داستان ز کرامت

ختم به نام تو دلبری بود و هم
ختم به نام ولی عصر‌ام امامت

آنکه بحق قائمست و عالم هستی
نیست مگر ظل آن فراخته قامت

بخت خدا داده چیست اینکه خدا کرد
خط غلامیش بر صغیر کرامت

«صغیر اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir