بندهٔ پادشهی باش که درویش بود
پا بدنیا زده و عاقبت اندیش بود

نیست هرگز خبری پیش ز خود باخبران
کانکه دارد خبری بی خبر از خویش بود

گر خدا می‌طلبی از دل درویش طلب
بخدا عرش الهی دل درویش بود

پس از این راست رو و پیش رو قافله باش
راست رو در همه جا از همه کس پیش بود

پیش بدگو منشین تا نشوی رنجه از او
روش و عادت کژدم زدن نیش بود

چه ستمها که ز بوجهل رسید احمد(ص) را
خویش را دشمن نزدیک همان خویش بود

اهل هر کیش که هستی ز من این نکته شنو
کان پسندیدهٔ هر ملت و هر کیش بود

مکن آزار دل خلق که سنجیده صغیر
این گناهی است که از هر گنهی بیش بود