دری به از در یکتای با صفای سخن
خرد نیافت بگنجینهٔ خدای سخن

سخن بهای دو عالم توان شود‌ام ا
دو کون می‌نتواند شود بهای سخن

کند ز فیض نظر خاک تیره زر آنکو
مس وجود رساند به کیمیای سخن

سخن درست بگوی و همیشه باقی باش
کی باقی است سخنگوی در بقای سخن

جهان که هست گره در گره گشایش آن
خدای داده بدست گره گشای سخن

بهشت و آن همه وصفش چو مرتعی ماند
به پیش باغ فرح بخش باصفای سخن

گهر به خاک میفکن ز بی‌خودی یعنی
سخن مگوی مگر بهر آشنای سخن

مقدم است بکون و مکان سخن که نهاد
خدا بنای دو عالم پس از بنای سخن

سخن بوصف نیاید در این مقام صغیر
ببند لب ز سخن زانکه نیست جای سخن