دوش رسیدند به خوان نعم
ظرف مس و کاسهٔ چینی به هم

بانگی از آن هر دو درآمد به گوش
کآمد از آن دیگ دل من به جوش

داشت در آواز خود از روی لاف
کاسهٔ چینی سخنان گزاف

کز تو من ای ظرف مس اعلاترم
خوان شهان را ز شرف در خورم

گاه شوم مشربهٔ مهوشان
گاه شوم ساغر دردی کشان

پیکر من در نظر دور بین
آینهٔ فکرت نقاش چین

یافته‌ام این همه نقش و نگار
تا شده‌ام لایق دست نگار

لب به لب نوش لبان می‌نهم
وز لبشان قوت روان می دهم

من همه لطف و تو کدورت تمام
من به مثل خواجه تو همچون غلام

قلع همی در بر عالی و دون
روی سفیدت کند و سیم گون

ور نه سیه‌روئی و بی‌اعتبار
خلق جهان را نبود با تو کار

صحبت چینی چو بدینجا رسید
ظرف مس آواز ز دل برکشید

گفت که هان بس کن از این خودسری
ترک کن این لاف و زبان آوری

هر دو در افتیم ز بالا به پست
رو سیه آنست که بیند شکست

عیب تو این بس که چو افتی ز کف
هیچ نماند ز تو غیر از اسف

حادثه سنگیت اگر بر زند
آن همه وصف تو به هم بشکند

لیک من ار سنگ خورم از قضا
می نشود چون تو وجودم فنا

سست نیم محکمم و دیر پای
حادثه زودم نرباید ز جای

در بشر آنکس که چو من محکمست
محکم از او قاعدهٔ عالم است

وانکه بود عنصر او چون تو سست
سخت هم آغوش فنا همچو تست

من چو دل اهل حقم باثبات
می‌نشوم دستخوش ترهات

تو چو دل مردم دنیا پرست
می‌روی از لغزش پائی ز دست

ظرفیتی بایدت آری صغیر
تا نشوی در کف محنت اسیر

«صغیر اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir