بهار آمد و گشت عالم گلستان
خوشا وقت بلبل خوشا وقت بستان

زمرد لباسند یا لعل جامه
درختان که تا دوش بودند عریان

دگر باغ شد پر نثار شکوفه
که گل خواهد آمد خرامان خرامان

چه سر زد ز بلبل الا ای گل نو
که چون غنچه پیچیده‌ای پا به دامان

برون آکه صبح است وطرف چمن خوش
چمن خوش بود خاصه در بامدادان

نباشد چرا خاصه اینطور فصلی
دل گل شکفته، لب غنچه خندان

تو گویی که ایام شادی و عشرت
به هم صحبتی عهد بستند و پیمان

ببین صحبت عید با مدت گل
ببین ربط نوروز با عید قربان

ز هم نگسلد عهد شادی و عشرت
چو دوران اقبال دارای دوران

جهاندار صورت جانگیر معنی
شه کشور دل گل گلشن جان

بزرگ جهان و جهان بزرگی
سر سروران جهان میر میران

سرش سبز بادا که نخلی چو او نیست
ز گردی که آید از آن طرف دامان

به دامان یوسف نهفته است کحلی
که روشن کند دیدهٔ پیر کنعان

جهان چیست مهمانسرای سخایش
نمکدان مه و مهر نان و فلک خوان

ز درگاه احسان عاجز نوازش
که کار جهان می‌رسد زو به سامان

نشاط شب اول حجله در سر
رود پیرزن جانب بیت احزان

به دوران انصاف و ایام عدلش
به هم الفت گرگ و میش است چندان

که بر عادت مادران گرگ ماده
نخواهد جدا از لب بره پستان

اگر پایه عدل اینست و انصاف
وگر رتبهٔ جود اینست و احسان

عدالت به کسرا سخاوت به حاتم
بود محض تهمت بود عین بهتان

همیشه گشوده است بدخواه جاهش
خدنگی کش از پشت خود جسته پیکان

ز فعل بد خویش افکنده دایم
پی جان خود افعیی در گریبان

به دست خود آورده ماری و آنرا
نهاده سر انگشت خود زیر دندان

زهی عقرب بی بصارت که خواهد
که نیش آزمایی نماید به سندان

رو ای مور و انگار پامال گشتی
چه می‌جویی از پای پیل سلیمان

کم از قطره‌ای را به افزون ز دریا
چه امکان نسبت کجا این کجا آن

بجنبد از این بحر گر نیم قطره
به کشتی نوحت کند غرق توفان

چه کارت به سیمرغ و پروازگاهش
ترا گر پری باشد ای مور نادان

باین پر که باریست الحق نه بالی
نشاید پریدن ز پهنای عمان

به عهد تو ای از تو اطراف گیتی
پر از قصر ومنظر پر از کاخ و ایوان

بود جغد ممنون خصمت که او را
همه خانمان گشته با خاک یکسان

که گر خانه خصم جاهت نبودی
نمی‌بود در دهر یک خانه ویران

دل بد سگال تو و شادمانی
بود خانه مبخل و پای مهمان

اساس وجود وی و اشک حسرت
بود سقف فرسوده و روز باران

عدوی تو آن قابل طوق لعنت
به ابلیس آن راندهٔ قهر یزدان

فکنده‌ست طرح چنان اتحادی
که خواهند سر بر زد از یک گریبان

به جایی که می‌بخشد استاد فطرت
به هر صورتی معنیی در خور آن

چو نوبت به معنی خصم تو افتد
مقرر چنین کرده وینست فرمان

که کلک نگارنده بر جای نطفه
کشد صورتش را به دیوار زهدان

به امداد حفظ دل راز دارت
کزو راز گیتی‌ست در طی کتمان

در آیینهٔ صاف عکس مقابل
توان داشت از چشم بیننده پنهان

به یاقوت اگر موم را دعوی افتد
کز آتش نیاید در او کسر و نقصان

بر آید عرق بر جبین نانشسته
به نیروی حفظ تواز قعر نیران

بساط فرح بخش دولت سرایت
برابر به فردوس می‌کرد رضوان

یکی نکته گفتش صریر در تو
که رضوان شد از گفتهٔ خود پشیمان

که فردوس خوبست این هست اما
که در پیش ما نیست تشویش دربان

جوانبخت شاها غلام تو وحشی
غلام ثناگر غلام ثنا خوان

برای دعا و ثنای تو دارد
زبان سخن سنج و طبع سخندان

گرفتم که باشد دلم گنج گوهر
گرفتم بود خاطرم ابر نیسان

چه آید چه خیزد از این ابر و دریا
نباشد اگر بر درت گوهر افشان

لبم عاشق مدح خوانیست اما
دلیری از این بیش پیش تو نتوان

ز تصدیعت اندیشه دارم و گرنه
کجا می‌رسد حرف عاشق به پایان

الا تا به هر قرن یک بار باشد
ملاقات نوروز با عید قربان

همه روز تو عید و نوروز باد
وزان عید و نوروز عالم گلستان