هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از خداوند درخواست می‌کند که به مرکبش (اسبش) توجه کند و او را نوازش دهد. شاعر اشاره می‌کند که مرکبش از حسرت علف، به آسمان نگاه می‌کند و دندان می‌ساید. او همچنین اشاره می‌کند که مرکبش نسبتی با اسب خداوند دارد و شاید خداوند او را نوازش کند.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عرفانی و ادبی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان زیر 15 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
شمارهٔ ۲۱ - استر بی‌علف
ای خداوند که چون مرکب آهو تک تو
ناورد کره گر آهو همه مرکب زاید
مرکبی دارم و از حسرت یک مشت علف
بر علفزار فلک بیند و دندان خاید
نسبتی هست چو با اسب تو او را در اصل
گر ز پس مانده خویشش بنوازد شاید
ناورد کره گر آهو همه مرکب زاید
مرکبی دارم و از حسرت یک مشت علف
بر علفزار فلک بیند و دندان خاید
نسبتی هست چو با اسب تو او را در اصل
گر ز پس مانده خویشش بنوازد شاید
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰ - نشان بخردی
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۲ - در خیمهٔ سوداگردان
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
