تا کس نیاورد سخنی بر زبان ز تو
سوزم ز اشتیاق و نپرسم نشان ز تو

از بس که بی‌تحمل و آزرده خاطرم
رنجم به هر گمان دل بدگمان ز تو

خوش آنکه عادت تو ندانسته، داشتم
تاب ستم به خوشدلی امتحان ز تو

از بس که بینمت به جدایی بهانه‌جو
صد بار از تو رنجم و دارم نهان ز تو

میلی تغافلی زند از روی اضطراب
آید به هر کجا سخنی در میان ز تو