دلم خوش است به نومیدی عنایت تو
که باور آیدم از دیگران شکایت تو

ز ناامیدی‌ام ای ناله شرم باد ترا
کزین زیاده گمان داشتم سرایت تو

ز گفت‌وگوی خود و مدعی پشیمانم
که ناامیدی‌ام افزود از حمایت تو

به گفت‌وگوست دلم با خیالش ای ناصح
برو برو که ندارم سر حکایت تو

چو میلی‌ام به نهایت رسید عمر و هنوز
نمی‌رهم ز جفاهای بی‌نهایت تو

«میرزا قلی میلی مشهدی »
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir