ساقی پیاله داد به چنگ هوس مرا
مطرب چو نی نواخت به تار نفس را

در کاروان شوق ز تنهاروان شدم
از راه برد بس که فغان جرس مرا

لب بسته ام ز شکوه بیداد روزگار
ترسم فزون شود ستم از دادرس مرا

خود را به فکر آن لب میگون نمی دهم
ترسم ز بوی باده بگیرد عسس مرا!