از بس که دید رو، ز لب می پرست ما
ساغر برون نرفت چو نرگس ز دست ما

چون گل، حریف بستن دستار نیستیم
دستار بسته ای مگر افتد به دست ما

ما را چونی به بند تن خویش بسته اند
طغرا مجوی واشدن از بند و بست ما