هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از عشق و رنج‌های آن سخن می‌گوید. شاعر از دار عشق و نزدیکی به آن می‌گوید و اشاره می‌کند که اگر ریسمان آه نبود، ما به این دار نزدیک نمی‌شدیم. همچنین، از خس‌های چمن که به دلیل تندخویی گل به مارهایی خفته در آشیان ما تبدیل شده‌اند، صحبت می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق و استعاری است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به رنج و درد عشق ممکن است برای گروه‌های سنی پایین مناسب نباشد.
شمارهٔ ۹۹
ما را به دار عشق، که نزدیک می برد؟
از تار آه اگر نبود ریسمان ما
هر خس ز تندخویی آن گل درین چمن
ماری ست خفته در بغل آشیان ما
از تار آه اگر نبود ریسمان ما
هر خس ز تندخویی آن گل درین چمن
ماری ست خفته در بغل آشیان ما
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۰۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
