زلفی که بر زبان و دل شانه بگذرد
ماند به آن شبی که به افسانه بگذرد

دل صبح خیز مشق بر آتش دویدن است
دارم امید آنکه ز پروانه بگذرد

در بزم وصل، تشنه لبان را خمار هجر
چندان امان نداد که پیمانه بگذرد

غیر از دلم که خانه بدوش تجرد است
جغدی ندیده ام که ز ویرانه بگذرد

در زلف او دلم سر و برگ جدل نداشت
استاد یک کنار که تا شانه بگذرد

از اتحاد، در دل ما می کند خطور
حرفی اگر به خاطر جانانه بگذرد