شد فراموش ز تکرار خموشی سخنم
تخته مشق سکوت است زبان در دهنم

بس که بی روی تو دارم سر خونریزی خود
می شوم کشته، اگر تیغ کشد موی تنم!

ز آب غربت به سر راه نشاطم گل شد
هر غباری که به دل بود ز خاک وطنم