هوش مصنوعی:
این متن به زیبایی‌های گذر عمر و تغییرات ناشی از آن می‌پردازد. شاعر از گل و غنچه به عنوان نماد جوانی و زیبایی یاد می‌کند و سپس به پیری و کهنگی اشاره می‌نماید که دیگر پذیرای نقش‌های نو نیست. در پایان، شاعر بیان می‌کند که با افزایش عمر، اشعارش نیز پخته‌تر می‌شوند، همچون طرح‌هایی که از دست معمار کهنه بیرون می‌آید.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق فلسفی و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل مضامین مرتبط با پیری و گذر عمر معمولاً به تجربه‌های زندگی بیشتری نیاز دارد.
شمارهٔ ۶۴۵
گل قبا آرد بر ما، غنچه گردد افسر ما
واشود گر از سر ما، عقل چون دستار کهنه
چون به تن پیری درآید، زیب و زینت را نشاید
نقش نو کی خوش نماید، بر در و دیوار کهنه
عمر شاعر چون فزاید، بیتش از خامی برآید
زان که طرح پخته آید، از کف معمار کهنه
واشود گر از سر ما، عقل چون دستار کهنه
چون به تن پیری درآید، زیب و زینت را نشاید
نقش نو کی خوش نماید، بر در و دیوار کهنه
عمر شاعر چون فزاید، بیتش از خامی برآید
زان که طرح پخته آید، از کف معمار کهنه
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن (رمل مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۴۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۴۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
