هوش مصنوعی:
شاعر از لذت نوشیدن باده در صبح و نغمه‌سرایی گل‌ها در هوای صبحگاهی سخن می‌گوید. سپس به شب و جدایی از معشوق اشاره کرده و از روز مرگ خود با تشبیه آن به چراغ صبحگاهی یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
متن شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و حزن‌آلود است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا سنگین باشد. همچنین اشاره به مصرف باده (شراب) دارد که موضوعی بزرگسالانه محسوب می‌شود.
شمارهٔ ۶۸۴
من و ذوق باده نوشی، ز ایاغ صبحگاهی
گل نغمه تازه کردن، به دماغ صبحگاهی
شب زلفت از کفم شد، به چه عمر زنده مانم؟
که رسید روز مرگم، چو چراغ صبحگاهی
گل نغمه تازه کردن، به دماغ صبحگاهی
شب زلفت از کفم شد، به چه عمر زنده مانم؟
که رسید روز مرگم، چو چراغ صبحگاهی
وزن: فعلات فاعلاتن فعلات فاعلاتن (رمل مثمن مشکول)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۸۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۸۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
