طغرا، به تیغ نطق، جهان را گرفته ای
کم نیستی تو هم ز جهانگیر آفتاب

تیرافکنان رای تو صد ره فکنده اند
پشت کمان به ترکش پر تیر آفتاب

در کشوری که تیغ خیالت علم شود
روید غلاف شرم ز شمشیر آفتاب

با آنکه می شود ز ره پرتوافکنی
نظم تو دستمایه تسخیر آفتاب

در حیرتم که بهر چه بی قدر مانده است
بر صفحه وجود، چو تصویر آفتاب