یک گام گر از محمل غم باز‌پس افتم
پیش آیم و چون ناله به پای جرس افتم

داغم جگر سوخنگانست مرادم
نه شعله و دودم که به دنبال خس افتم

بر ناصیه دانه فریبم ننوشتند
در دام به امید وصال قفس افتم

مردم ادبم کاش گذارد که درین بزم
بیهوش تر از شهد به پای مگس افتم

هجرش چو منی را نرسد لیک فصیحی
گامی دوسه از خویش گهی پیش و پس افتم