تا کی چو طفل عقل دم از مهر و کین زنیم
کو همتی که پای بر آن و بر این زنیم

تلخیم در مذاق جهان همچنان اگر
صد بار غوطه در شکر و انگبین زنیم

خاکستریم و باز به صد حیله خویش را
سوزیم تا دمی نفسی آتشین زنیم

گریند شام ماتم ما دوستان ما
چون صبح خنده در نفس واپسین زنیم

خاکیم و بردبار نه آن نازنین زلال
کز جنبش نسیم گره بر جبین زنیم

ز آن شعله‌ای که سینه آتش کباب اوست
کو یک شرر که در جگر کفر و دین زنیم

دستم نماند بس که فصیحی به سر زدیم
زین پس به جای دست مگر آستین زنیم