چندم ای اشک به تاراج محبت خیزی
پی خونریزی ارباب ملامت خیزی

ای اجل بر سر بالین من آیی ترسم
که به امید نشینی و به حسرت خیزی

پای دل بوسم و گویم که مبادا در حشر
تا که از زخم ملامت به سلامت خیزی

تو پس زانوی رشک ای دل و او پهلوی غیر
نشود گر تو ازین حلقه صحبت خیزی

نشئه‌ی درد فصیحی به دلت باد حرام
از غم آباد بلا گر به سلامت خیزی