مرحبا ای مهین نشیمن قدس
کز تو این خلد گشت منزل عیش

یاریت نوبهار فراش‌ست
که ز تو پر گل‌ست محفل عیش

رنگ گلهای غصه بشکستی
بس که آراستی شمایل عیش

حیرتم سوخت کز چه آب و گلی
کاین قدر نشئه نیست با گل عیش

یک جهان نو‌بهار اگر آید
نشکفد بی تو غنچه دل عیش

در تاریخ تو گشوده شود
چون مکرر شود منازل عیش

رقم نام بانی تو کنند
سر ابیات از انامل عیش