داد از این چرخ حشوپرور دون
آه ازین دهر سفله‌طبع لئیم

برکشید از نیام کین تیغی
که به تب لرزه رفت خود از بیم

هر که همچون الف قد افرازد
زندش همچو لام الف به دو نیم

گر همه همچو«حا»ست تاج حیات
پیچدش در کفن چو نقطه جیم

زین همه بدتر آن که داد به باد
گل باغ کمال ابراهیم

نکهتی درنیافته زین باغ
بار بربست و رفت همچو شمیم

ناوزیده بر آن نسیم جهان
کرد پرواز ازین چمن چو نسیم

بود شایسته حیات ابد
گشت کوتاه عمر چون تقویم

دوش رضوان چو در نسیم بهشت
غسل دادش به کوثر و تسنیم

جست تاریخ فوت او گفتم
ز جهان رفت آه ابراهیم