از بهر قرار دل دیوانه ی خود باز
با زلف تو گیرم ز سرافسانه ی خود باز

آواره بهر شهر چنانم که نبینم
یک دوست که پرسم خبر از خانه ی خود باز

بر باد مده کاه خود ای شیخ که بگرفت
از خرمن رندان دل من دانه ی خود باز

مستی که فتد بر گذر میکده در راه
باشد که ندادند ره کاشانه ی خود باز

سرمست چو بستم به تو پیمان ارادت
پیمایم از آن باده به پیمانه ی خود باز

هر چند که جان لایق جانان بجوی نیست
جان دادم و دیدم رخ جانانه ی خود باز

بر خیز صفی تا به گدایی بنشینیم
در میکده از همت شاهانه ی خود باز

«صفی علیشاه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir