هیچ شگفتی ز هر چه هست بعالم
نیست عجیب‌تر ز چشم خیره آدم

می‌خورد از روزگار نیش پیاپی
باز طمع زو کند بنوش دمادم

هر چه کم آری ز دهر خواهی از و بیش
هیچ نیابی که کرده بیش تراکم

ماتم یاران نکرد عیش ترا تلخ
عیش ندیدی که بود قاصد ماتم

جمع کنی مالها بعمر و نبینی
بهره از آن جز و بال و حاصل جز غم

جمع تو کردی برنج و خورد براحت
آنکه نبودت بهیچ زخمی مرهم

هیچ نگوید که خواجه مرده و از وی
بهر من اسباب زندگیست فراهم

هیچ نیاری بیاد آنکه ترا چیست
حاصل هستی عمل چو گشت مجسم

هیچ ندانی که آدمی بحقیقت
چیست که بر ماسوا سر است و مقدم

رتبه خود را گرفت هر چه ز هستی
بهره در آمد چه آشکار و چه مبهم

بر اثر خود بوند انجم و افلاک
بر قدم خود روند اشهب و ادهم

اینهمه باشد ولی شگفت‌تر از نقش
فکرت نقاش بین و حکمت اسلم