کنون بشنو که در ضمن مقالت
کنم واقف ز سر اتصالت

عیان عید باشد ذات خود را
به هستی متصل ذات الاحد را

ابا قطع نظر اندر کم و بیش
ز تقیید وجود عینی خویش

ز حق در نفی آثارت مجالی
شد ار پیدا به عین اتصالی

همانا بر کلامم بر نخوردی
به این تحقیق نیکو پی نبردی

دم رحمن چون بینی در شهودت
مددها کاید از شاه وجودت

به حدی تا که بینی هستی تو
به او باقیست بی همدستی تو

در اینجا خواست گرد افتراقت
تو رفتی آمد آن مه در وثاقت

نبود او جز تو مانع این دوئی بود
جدائیها زمائی و تویی بود

جدائی را چو هشتی عین اوئی
نگنجد بین واحد تار موئی