هوش مصنوعی: این متن عرفانی به موضوع اتصال ذات انسان به ذات احد (خداوند) می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که با قطع نظر از محدودیت‌های وجودی خود، می‌توان به شهود حق دست یافت و وحدت با او را درک کرد. جدایی انسان از خدا ناشی از توهّم «من» و «تو» است، در حالی که در حقیقت، هیچ فاصله‌ای بین انسان و خدا وجود ندارد.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن به دانش و تجربه‌ی کافی نیاز دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات تخصصی عرفانی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

بخش ۴ - الاتصال

کنون بشنو که در ضمن مقالت
کنم واقف ز سر اتصالت

عیان عید باشد ذات خود را
به هستی متصل ذات الاحد را

ابا قطع نظر اندر کم و بیش
ز تقیید وجود عینی خویش

ز حق در نفی آثارت مجالی
شد ار پیدا به عین اتصالی

همانا بر کلامم بر نخوردی
به این تحقیق نیکو پی نبردی

دم رحمن چون بینی در شهودت
مددها کاید از شاه وجودت

به حدی تا که بینی هستی تو
به او باقیست بی همدستی تو

در اینجا خواست گرد افتراقت
تو رفتی آمد آن مه در وثاقت

نبود او جز تو مانع این دوئی بود
جدائیها زمائی و تویی بود

جدائی را چو هشتی عین اوئی
نگنجد بین واحد تار موئی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بخش ۳ - بیان الاتحاد
گوهر بعدی:بخش ۵ - الاحد
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.