هوش مصنوعی: این متن دربارهٔ اهمیت خلوت معنوی با خداوند و دوری از تعلقات دنیوی است. شاعر توضیح می‌دهد که خلوت واقعی، آن است که انسان در عین تنعم، تنها با خداوند سخن بگوید و از غیر او چشم بپوشد. این نوع خلوت، نشانهٔ اهل معرفت است و عارفان از آن به حقیقت می‌رسند. در مقابل، خلوت ظاهری بدون حضور قلب، تنها نشانهٔ نخوت و دنیادوستی است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. همچنین، استفاده از زبان شعر کلاسیک ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد.

بخش ۹۱ - الخلوه

بود خلوت ترا با حق تکلم
بسر خویش در عین تنعم

باو گفتن حدیث و زو شنیدن
جز او در جهر و سر خود ندیدن

در اینحال انجمن هم خلوت تست
جز اینخلوت دلیل نخوت تست

نه آنخلوت بود کز خلق خاطر
بود پر، لیک خالی خانه و در

چنین خلوت نشان اهل قال است
که در تدبیر اخذ ملک و مال است

مراد عارف این باشد ز خلوت
که یابد خلوت صوری حقیقت

در آن خلوت که با حق کرد حاصل
نگردد غیر آنجا هیچ داخل

و را خلوت مقامی گشت و حالی
در آنجا نیست غیریرا مجالی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بخش ۹۰ - الخله
گوهر بعدی:بخش ۹۲ - خلع‌العادت
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.