ز عارف گوش کن گر مرد راهی
بذات و وصف و فعل حق گواهی

بود عارف کسی کو را دهد حق
شهودش در صفات و ذات مطلق

و ز آن اشهاد او را هست حالی
که باشد معرفت بی احتمالی

ز حالی کز شهودش گشت حادث
همانا معرفت را اوست باعث

بود فعلش خدائی زانکه بیناست
بفعل حق از آن شد کار او راست

بمیرد جمله از خلق و صفاتش
شود پس بر صفات‌الله حیاتش

شود در ذات حق ذاتش چو فانی
خود آنرا عارف ارخوانی توانی

چنین شخصی بمعنی حق‌شناس است
جز این عارف شدن و هم و قیاس است

هر آنچیزی که بروی واقعی تو
باو بر قدر دانش عارفی تو

بحق چون ره ندارد علم و ادراک
ز خود باید در او فانی شدن پاک

که از راه فنا عارف توان شد
ز سر من عرف واقف توان شد

«صفی علیشاه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir