هوش مصنوعی: این متن عرفانی به موضوع وحدت وجود و تجلی حق تعالی در مخلوقات می‌پردازد. در آن از مفاهیمی مانند مقام واحدیت، دم رحمانی، تجلی اسماء الهی و فیوضات الهی سخن گفته شده است. شاعر بیان می‌کند که تمام موجودات از تجلی جود حق به وجود آمده‌اند و هر اسمی از اسماء الهی منشأ خلقت بخشی از جهان است.
رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در متن برای درک و فهم نیاز به دانش پایه‌ای در حوزه عرفان اسلامی و بلوغ فکری دارد. همچنین استفاده از اصطلاحات تخصصی عرفانی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

بخش ۴۳۵ - منتهی المعرفه

نشان از منتهای معرفت جو
مقام واحدیت را جهت جو

دم رحمانی از وی انتشا یافت
بمنشیء السوی نام از خدا یافت

باینمعنی کز او شد گر که دانی
مگر ظاهر صورهای معانی

وجود آمد در آن ظاهر زأخفی
زمنزلهاست آن منزل تدلی

چو دروی کرد حق با صد تجمل
بسوی صورت خلقی تنزل

تدانی نیز خوانندش بمطلق
چه هست آنجا دنو خلق از حق

دگر هم منبعث شاید بجودش
اگر خوانی ز سلطان وجودش

چو جود حق در آنجا ابتدا شد
فیوضاتش روان بر ما سوا شد

زهر اسمی تجلی جود حق کرد
عیان ز اسماء تمام ما خلق کرد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بخش ۴۳۴ - منقطع الوحدائی
گوهر بعدی:بخش ۴۳۶ - المناسبه الذاتیه
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.