وفا بالعهد آن باشد که عاشق
برون آید ز عهده عهد سابق

با قراری که کرد او در بدایت
بتعظیم روبیت بغایت

الست ربکم را او بلی گفت
بآخر گوید آنرا کابتدا گفت:

ز عامه از بیم و امید است
عبادت از ره وعد و عید است

ولی مر خاصگانرا از غرض نیست
عبودیت بآمال و عوض نیست

وقوف او را باعمال و اوامر
مع‌الامر است و محض حب آمر

بود از بهر خاص الخاص در کیش
برون رفتن ز حول و قوه خویش

محب را گشت صون قلب مرغوب
که ره دروی نیابد غیرمحبوب

بنزد آنکه در عهد است جازم
وفا بر عهد را هست از لوازم

که بینداز خودار نقس و وبالی است
هم از رب باز هر حسن و کمالی است

نقایص راز خود داند که با اوست
کمالی هم نبیند جز که از دوست