گر کاتب قدرت به سر من ننوشتی
از صومعه دل میل نکردی به کنشتی

خرم دل آن کس که میسر شود او را
یاری و صراحی شراب و لب کشتی

گو بر سر خم می گلنار بمانید
سازید چو ا زخاک من غمزده خشتی

گر ره به سر کوی تو بردی دل زاهد
سودای بهشت و هوس حور بهشتی

ما را نرسیدی شرف عشق به عالم
کردست قضا در گل آدم نسرشتی

بر مهر تو دارم دل و غمهای رقیبان
حیف است که همخانه خوبی شده زشتی

جز نقش خیال تو نبودی به ضمیرش
هر شعر که صوفی ستم دیده نوشتی