وقت آن شد که بلرزیم چو بید از سرما
ساقیا! می به قدح کن، که زمستان آمد

رعد در ناله شد و قطره فشان گشت سحاب
رحمت حق، ببر باده پرستان آمد

گشت مغلوب زمستان، سپه فصل بهار
لشگر برو، به یغمای گلستان آمد

موسم رفتن و صحرا و گلستان بگذشت
وقت می خوردن در کنج شبستان آمد

بره شیر به کار آید و مینای شراب
در چنین فصل، که این مژده به مستان آمد