۸۹ بار خوانده شده

شمارهٔ ۴۷ - ایام شاعری

منت خدای را که در ایام شاعری
مدح کسی نگفته و نگرفته ام صله

نه زیر منت کسم و، نه مرا بود
از هیچ کس شکایت و از هیچ کس گله

لب را به هجو کس، نگشودم به هیچ گاه
با آنکه می شدم زکسان، تنگ حوصله

مومن مخوانش آنکه کند هجو مسلمی
کافر به مسلمی، نکند این معامله
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۶ - نرم خویی
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۸ - مرد باش
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.