ای ز سر، تا به قدم ناز و عطیب
عضو عضو تو همه طیب طیب

این سخن با که توان گفت که ما
جز تو محبوب ندیدیم و حبیب

چند تازی فرس ای گرم عنان
خون عشاق گذشته ز، رکیب

کلک تو شافی و کافیست بلی
در حذاقت تو حکیمی و طبیب

شرف از علم بود یا ز ادب
بی ادب را نتوان خواند ادیب

تا، به ده علم معلم نشوی
نه ادیبی نه اریبی نه لبیب

روزوصل آمد و زد، بر شب هجر
پشت درماند به یک عمر رقیب

صدق و عصمت اگرت نیست درست
نه نبیلی نه اصیلی نه نجیب

«حاجب » از پرده پندار درآی
چند محجوبی و تنها و غریب

«حاجب شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir