چشم تو آهوی ختن پرورد
لعل لبت در عدن پرورد

عکس لب و روی تو لعل و عقیق
آن به بدخش این به یمن پرورد

سرو جوانا، به چمن چم چو من
تا که قدت سرو چمن پرورد

در صدف سینه و دریای دل
علم بیان در سخن پرورد

ثابت و سیار فلک را، ز مهر
از سر قدرت مه من پرورد

بی خبر از جان وز جانانه کیست
پر خور و خوابست که تن پرورد

بر جدو آب علم ادب درس ده
نخل جوان نخل کهن پرورد

بیشه ببران سر شیران بود
گرچه زبانیست که زن پرورد

«حاجب » درویش به اندرز و پند
روز و شب ابناء وطن پرورد