هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، به توصیف معشوق و احساسات شاعر نسبت به او می‌پردازد. شاعر از زیبایی‌های معشوق، از جمله موهایش، چهره‌اش، و رفتارش سخن می‌گوید و درد عشق و فراق را بیان می‌کند. همچنین، در برخی ابیات به مفاهیمی مانند عدالت، عفت، و سرنوشت اشاره شده است.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات تاریخی یا ادبی نیاز به دانش پیشینه دارد.

شمارهٔ ۹۱

خون من گر خورد آن نوش دهن نوشش باد
دل بخون همه آلوده لب نوشش باد

مهر و مه عکس رخ و قامت دلجویش بود
روز و شب آینه زلف بناگوشش باد

ساخت از شمس و قمر آینه طلعت خویش
آفرین بر هنر و زیرکی و هوشش باد

زلف بر دوش بیفکند که از قدرت حسن
بار دلهای پریشان همه بر دوشش باد

دامن عصمت آن کس که ز گل پاکتر است
یاد وصل تو شب و روز در آغوشش باد

خون عاشق به ستم ریختن انصاف نبود
یارب این کینه دیرینه فراموشش باد

در کمین کیست که از آه کند رنجه تنت
بسر تیر قضا زلف زره پوشش باد

هر که چون شمع نخواهد که تو روشن باشی
در غمام ابدی افتد و خاموشش باد

کاوس دهر که سودا به دهرش بفریفت
روی تو آتش و خال تو سیاووشش باد

آنکه فریاد کس او را نرسد هیچ بگوش
پند «حاجب » چو در آویخته گوشش باد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.