دوش آمد به بر آن ساقی مهوش ما را
ساغری داد از آن باده ی بی غش ما را

گر مشوش نه دل شیفتگان خواست چرا
زلف آشفته ی او کرد مشوش ما را

آتشی داد کز آن باده بدن شعله کشید
خرقه ی زهد و ریا سوخت در آتش ما را

خانه پر نقش و نگار ار نبود باکی نیست
سینه از نقش و نگار است منقش ما را

مطرب از نور علی خوش غزل نغز بخوان
که زگفتار خوشش دل شده سرخوش ما را