ما محو تجلی الهیم
آسوده ز حب مال و جاهیم

محرم بطواف کعبه دل
محرم بحریم لا الهیم

عریان بلباس خود پرستی
وارسته ز جبه و کلاهیم

نی در پی مال و ملک دنیا
نه در غم لشگر و سپاهیم

همواره بمسند قناعت
در کشور فقر پادشاهیم

صباح ببحر همچو ماهی
سیاح بر آسمان چو ماهیم

گریان بسحر چو شمع و خندان
چون گل زنسیم صبحگاهیم

داریم امید عفو هر چند
مستغرق لجه گناهیم

چون نور علی مسافران را
بردرگه دوست خضر راهیم