این دل که جنون همیشه اش خوست
دیوانه عشق آن پریروست

کس پنجه عشق برنتابد
از آهن و رویش ار چه بازوست

ای دوست مخور فریب دشمن
دشمن به عبث نمیشود دوست

این باد مگر ز کوی اوخاست
کز وی همه شهر عنبرین بوست

عشقش بکجا رود که ما را
بنشسته چو مغز در رگ و پوست

دلجو نبود چو قد رعناش
این سرو روان که بر لب جوست

چون نور دگر رهائیش نیست
جائیکه اسیر طره اوست