هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از مولانا، دربارهٔ اخلاص و عشق به معشوق الهی است. شاعر بیان می‌کند که اخلاص واقعی تنها در ارتباط با معشوق حقیقی (خدا) ممکن است و در جهان مادی، اخلاص حقیقی یافت نمی‌شود. او از زبان شیشه و جام، پیر و جوان، و نور سخن میگوید تا مفهوم اخلاص را در سطوح مختلف زندگی نشان دهد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل شعر نیاز به آشنایی با ادبیات عرفانی و فلسفهٔ اسلامی دارد.
شمارهٔ ۷۱
ای نهان از توام بجام اخلاص
ای بجان از توام نهان اخلاص
جان من چون تو نیست جانانی
که توان داشتن بجان اخلاص
تا بجان کرده جای اخلاصت
با کسم نیست در جهان اخلاص
چون نهان هست با تو اخلاصم
گو نباشد مرا عیان اخلاص
شیشه با جام بین چه میگوید
باشدش پیر با جوان اخلاص
ساقی امشب دلم فزون دارد
بمی همچو ارغوان اخلاص
هرکه چون نور باتو خالص شد
بایدش داشت جاودان اخلاص
ای بجان از توام نهان اخلاص
جان من چون تو نیست جانانی
که توان داشتن بجان اخلاص
تا بجان کرده جای اخلاصت
با کسم نیست در جهان اخلاص
چون نهان هست با تو اخلاصم
گو نباشد مرا عیان اخلاص
شیشه با جام بین چه میگوید
باشدش پیر با جوان اخلاص
ساقی امشب دلم فزون دارد
بمی همچو ارغوان اخلاص
هرکه چون نور باتو خالص شد
بایدش داشت جاودان اخلاص
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
