هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه بیانگر احساسات عمیق شاعر نسبت به معشوق است. شاعر با استفاده از تصاویر زیبایی مانند بلبل، گل، ماه و ستاره، شدت عشق و فداکاری خود را نشان می‌دهد و اعلام می‌کند که حاضر است جانش را فدای معشوق کند.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق عاشقانه و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، موضوع فداکاری در عشق نیاز به سطحی از بلوغ عاطفی دارد.
شمارهٔ ۱۷
بِلْبِلْ صِفِتْ بَدیمهً هِواٰی تِهْ رُخْ
نَدیمهْ دَستِهْ گِلْ رِهْ هَمْتٰای تِهْ رُخْ
ماه وُ سِتارِهْ هَرْ دِ گُمراٰیِ تِهْ رُخْ
مِنْ کیمِهْ نِکِمّهْ جٰانْ فِدایِ تِهْ رُخْ
نَدیمهْ دَستِهْ گِلْ رِهْ هَمْتٰای تِهْ رُخْ
ماه وُ سِتارِهْ هَرْ دِ گُمراٰیِ تِهْ رُخْ
مِنْ کیمِهْ نِکِمّهْ جٰانْ فِدایِ تِهْ رُخْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
