هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از احساس پشیمانی و ندامت خود سخن می‌گوید و از بی‌قراری و بی‌تابی خود در عشق یاد می‌کند. او از بی‌خوابی و بیداری‌های شبانه و بی‌مزگی زندگی بدون معشوق می‌نالد.
رده سنی:
15+
محتوا شامل مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که درک آن برای کودکان دشوار بوده و مناسب سنین بالاتر می‌باشد.
شمارهٔ ۱۷۲
نَدوُمَه چِشی (چه شی) بووَم که لٰالْ بئیمِهْ
انگِشْتِ کِلُو بیمٰا، زِغالْ بئیمِهْ
اِسٰا که شِهْ خویِ جٰا بیدارْبئیمِهْ
بی مزِّه مزیِّرْ، بیمٰا، بیغارْ دئیمِهْ
انگِشْتِ کِلُو بیمٰا، زِغالْ بئیمِهْ
اِسٰا که شِهْ خویِ جٰا بیدارْبئیمِهْ
بی مزِّه مزیِّرْ، بیمٰا، بیغارْ دئیمِهْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
