هوش مصنوعی:
متن یک شعر محلی یا عامیانه است که به صورت گفت‌وگو بین دو نفر (احتمالاً یک دختر و یک پسر) بیان می‌شود. در این شعر، یکی از افراد از دیگری می‌پرسد که چرا در چاله‌ای نشسته است و دیگری پاسخ می‌دهد که او را اذیت می‌کند. همچنین اشاره‌هایی به بالبند و گردن میره (احتمالاً اشاره به زیورآلات یا لباس) و گوک (احتمالاً اشاره به گودال یا جای خاصی) دارد.
رده سنی:
12+
این متن حاوی هیچ محتوای نامناسب برای کودکان نیست، اما ممکن است برای مخاطبان زیر 12 سال به دلیل استفاده از واژگان محلی یا غیررسمی کمی نامفهوم باشد. همچنین، ساختار شعر و گفت‌وگوی آن برای نوجوانان و بزرگسالان جذاب‌تر خواهد بود.
شمارهٔ ۲۱۷
کیجا، ته ریکا، کیجا تنی ریکامه
تو چاله‌ی سر نیشتی، من ته سیکامه
بالِ بالبَندْ، ته گردنِ میره کامه
تو گوکی تلم، من تنی جو نِکامهْ
تو چاله‌ی سر نیشتی، من ته سیکامه
بالِ بالبَندْ، ته گردنِ میره کامه
تو گوکی تلم، من تنی جو نِکامهْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
