هوش مصنوعی:
متن بالا بیانگر احساسات شاعر دربارهٔ تنهایی و درد درونی است. شاعر با استفاده از تصاویر طبیعی مانند گل و قطرهٔ آب، احساسات خود را بیان می‌کند و از ناله‌های بی‌پاسخ خود سخن می‌گوید.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عاطفی و انتزاعی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و زبان شاعرانه نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۲۶۷
یک وَلْگِ گل، گو به باغِ تهْ نَوویی
یکی قطرهْ اُو چی کَمْ بَوّه درْیُویی؟
امیر گنه: این دَرْدْ به دلْ چُونْ دَوُویی
نالشْ کمّه که کُوکْ نَکردْ بوئه کویی
یکی قطرهْ اُو چی کَمْ بَوّه درْیُویی؟
امیر گنه: این دَرْدْ به دلْ چُونْ دَوُویی
نالشْ کمّه که کُوکْ نَکردْ بوئه کویی
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۶۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
