هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از آرزوها و دردهای خود می‌گوید. او از بی‌عدالتی‌های دنیا شکایت دارد و آرزو می‌کند که اگر روزی فرصتی بیابد، بتواند حق مظلومان را بگیرد. شاعر همچنین از نادیده گرفته شدن توسط دیگران ابراز ناراحتی می‌کند و احساس تنهایی و غربت دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق اجتماعی و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری نیاز دارد. همچنین ممکن است برخی از مضامین مانند ناامیدی و تنهایی برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.

شمارهٔ ۸۷

رامْ بَوییهْ آهو که مه جٰا کِرْدِهْ رَمْ
رَمْ خردِهْ آهورِهْ، چُونْ بَئیرهْ آدِمْ؟

اگر که فلک یاری کِنِهْ یکی دَمْ،
اَزخِمِّ کَمِنْ، دوُست‌رِهْ بیُورمْ شه چَمْ

تا که سِخِنِ آدِمْ بَشْنُؤئه آدِمْ
نَبٰادٰا مِرِهْ شه نظرْ هٰا کِنی کَمْ

تا که قطره‌یِ اُو به دریو نُوزنّه نَمْ
حَیفْ بُو که تنه نظرْ مه جا بَوِّهْ کَمْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.